Zoals de meesten onder jullie weten bestaat onze werkgroep volledig uit lopers. Maar nog niet iedereen hiervan is een marathonloper. Op 1 december 2019 kwam daar nog eentje bij. Davy Stieperaere ging de uitdaging aan en bracht dit tot een goed eind met een supertijd erbovenop. Een dikke proficiat was dan ook aan de orde. Het relaas van Davy kan je hieronder lezen, veel plezier ermee.
Het was eindelijk zo ver. De marathon van Valencia. Net geen jaar op voorhand ingeschreven, vanaf dat moment er steeds aan gedacht. Mijn eerste marathon, wat zou het geven, wanneer kom ik de man met de hamer tegen, … Doelstelling was onder de 2u35’ te lopen ,of toch om te proberen. De trainingen gingen of beter gezegd liepen zeer goed. De wedstrijden waren top, dus ik kon met een gerust gemoed vertrekken.
Vrijdag vertrokken we naar Valencia met nog enkele van het bestuur van de alproleiemarathon. De sfeer zat er direct goed in. Iedereen was dol enthousiast. Eens we geland waren kon het aftellen echt beginnen. Maar eerst nog eens lekker gaan eten, zeer belangrijk voor een marathon zeiden ze, dus luister ik goed.
Op zaterdag mijn borstnummer gaan halen en eens de marathon expo verkend. Eens piepen naar andere marathons. Ik had de eerste nog niet gelopen en was reeds aan het zien voor een volgende? Nog eens de start en aankomstzone gaan bekijken om te zien hoe mooi alles wel was, in geval ik te leeg zou zijn na mijn marathon. Toen we terug in het hotel waren kreeg ik nog een mooie verrassing, een goeie vriend was daar om te supporteren met vlag en al. Zalig gevoel!
De nacht voordien wat geprobeerd van te slapen, al was dit echt niet simpel. Alle mogelijke scenario’s speelden door mijn hoofd. Gelukkig dan toch nog paar uurtjes kunnen slapen want om 5u30 ging de wekker al af. Buikje een laatste keer goed vullen zodat we genoeg energie hebben voor die 42,195 km lange tocht.
Daarna met de bus richting de start, eenmaal uit de bus begonnen de zenuwen toch wat op te komen. Om 8u30 klonk het startschot (en niet 9u zoals ik al heel de tijd dacht) en weg was ik voor mijn eerste marathon. Van bij de start had ik een zalig gevoel en tempo zat ook wel lekker. Al was dit voor de thuisblijvers duidelijk te snel. We hadden namelijk afgesproken om 3’35” te lopen per kilometer maar ik liep 5” sneller dan dit schema, wat zou dat geven.Na 16km zag ik de supporters klaar staan, ik hoorde ze roepen dat ik veel te snel bezig was, maar ik riep terug dat het super ging
Halfweg liep ik over de mat en zag de klok op 1u14’ staan, toen wist ik zeker dat ik snel bezig was. Maar het gevoel bleef goed. Een paar kilometer verder en daar waren de supporters opnieuw. Zalig om ze daar te zien staan zwaaien met de vlag. Het gaf me een extra boost om er vol voor te blijven gaan.
Net voor kilometer dertig beslist om seconde of twee a drie per kilometer trager te gaan lopen, ik wilde goed over de meet komen. En dit was blijkbaar een heel goede beslissing. Ik lag zo nog steeds heel veel voor op mijn schema. En dan begon het rekenen, hoeveel tijd heb ik nog om die 2u30’ te lopen. Ik bleef het kilometer per kilometer bijhouden en zo gingen de kilometers vlot vooruit. Aan 39km het eventjes mentaal moeilijk gehad maar er mij snel overgezet en gezegd dat het “maar” drie kilometer meer was. Gelukkig stonden er iets verderop terug wat supporters om mij goed aan te moedigen. En dan kon het aftellen echt beginnen, ik kwam dichter en dichter naar de aankomst. De laatste kilometer zorgde de organisatie zelf om af te tellen. Zo zag ik per honderd meter hoe ver het nog was. Eenmaal op de blauwe loper richting de finish kreeg ik een zalig gevoel over mijn ganse lichaam, ik kon zelfs nog versnellen en genieten. Mijn allereerste marathon en afklokken in 2u28’48”, ik kon mijn eigen ogen niet geloven. Trillend op mijn benen, dit was het! Ik ben officieel een marathoner. BAM!
Dikke merci aan iedereen die mij heeft gesteund. En ja, er komt een tweede marathon!
Sportieve groeten,
Davy
